Четвертого мая в Кафедральном соборе Непорочного Зачатия Пресвятой Девы Марии в Москве состоялось прощание с режиссером-документалистом, переводчицей и литературным критиком польского происхождения, кавалером Золотого креста заслуги Республики Польша Тамарой Эльжбетой Якжиной. В церемонии погребения приняла участие посол Польши в РФ Катажина Пелчинская-Наленч и представители московской Полонии. Тамара Якжина была похоронена на Хованском кладбище.

Тамара Германовна пришла в кинематограф в 1973 году. Работала сценаристом и режиссером музыкальных телефильмов. .Кроме огромного количества телепрограмм она сделала более сорока полнометражных документальных фильмов о музыке и музыкантах. Среди них наиболее известные «Путь к зрителю» о композиторе Е. Доге, «Музыка в театре им. Е. Вахтангова», «Почему мне это интересно» о композиторе А. Петрове, «Крупным планом музыка Э. Артемьева». Восторженно был принят зрителями и музыкальной общественностью ее трехсерийный документальный фильм «Достучаться до сердца» о композиторе А. Шнитке.

Тамара Якжина — автор первого в России фильма о Папе римском Иоанне Павле II «Hе бойся! Я молюсь за тебя» (2005), созданным ей при сотрудничестве с Конгрессом поляков в России. Тема была ей продолжена вышедшим в 2014 году фильмом «Папа, который не умер».

Кроме создания фильмов Тамара Германовна, опираясь на свой опыт музыкального режиссера, работала над книгой об одном из талантливейших композиторов отечественного кино Геннадии Гладкове.

Тамара Якжина активно участвовала в жизни Союза кинематографистов России. Коллеги избрали ее членом правления Гильдии композиторов кино. Она была членом Российской академии кинематографических искусств.

Трагический уход из жизни Тамары Германовны болью отозвался в сердцах всех, кто знал ее, работал с этим светлым, влюбленным в музыку человеком.
 

Zdjęcia: Anatol Mielnikow-Czajkowski

СОБОЛЕЗНОВАНИЕ МИНИСТРА КУЛЬТУРЫ РФ В. Р. МЕДИНСКОГО
(правительственная телеграмма)

Из жизни трагически ушла Тамара Якжина. Профессиональный, талантливый и удивительно светлый человек. По ее словам она старалась создавать фильмы, которые могут помочь людям сохранить души, и в эти картины она всегда вкладывала душу собственную, отдавая всю себя своему зрителю и своей стране. Тамара Германовна не смогла воплотить все задуманное, но нам остались ее искренние, глубокие работы, которые мы обязаны сберечь. приношу свои соболезнования близким и коллегам Тамары Якжиной. Светлая память.

Министр культуры Российской Федерации
В. Р. Мединский
16.04.2015
 

W niedzielę 26 kwietnia, w sali kinowej Instytutu św. Jana Pawła II na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim odbył się pokaz filmu o papieżu Polaku autorstwa rosyjskiej reżyser Tamary Elżbiety Jakżyny „ Papież, który nie umarł”. Widownię wypełniło około 250-ciu widzów. Pokaz związany był z obchodami pierwszej rocznicy kanonizacji Wielkiego Papieża.

Przed projekcją wystąpiła prorektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego( KUL) pani profesor Urszula Paprocka- Piotrowska, która w krótkich słowach wprowadziła widownię w charakter pokazu filmu, na którym miała być obecna Tamara Jakżyna . Pani prorektor zainicjowała modlitwę „Wieczny Odpoczynek...” za duszę zamordowanej reżyser. Po wystąpieniu pani prorektor głos zabrał inicjator i organizator pokazu filmu, prodziekan Wydziału Nauk Humanistycznych KUL pan profesor Wojciech Kaczmarek, który podzielił się z widzami doświadczeniami ze swoich kontaktów z Tamarą Jakżyną, w trakcie przygotowywania jej wizyty na KUL-u oraz projekcji filmu. Przypomniał, że film, reżyser sfinansowała całkowicie ze swoich środków oraz dzięki przychylności różnych osób, np. Wojciecha Kilara, który zgodził się na użycie swojej muzyki na potrzeby filmu bez żadnego wynagrodzenia. Pani Tamara zawsze podkreślał, że nakręciła film rosyjski o papieżu Polaku wyłącznie, jak sama mówiła, „na zamówienie własnego serca”. Dwu i półgodzinna projekcja składająca się z trzech części bardzo pozytywnie była przyjęta przez widzów. Po każdej części widownia reagowała gromkimi oklaskami i nikt nie chciał robić przerwy na odpoczynek. Po drugiej części filmu, obecni na projekcji bliscy przyjaciele Tamary Jakżyny, państwo Iwona i Wojciech Raiterowie krótko zrelacjonowali zasłyszane od Tamary opowieści dotyczące przygód i cudownych interwencji z Góry w trakcie realizacji filmu. Na widowni obecni byli profesorowie KUL oraz UKSW w Warszawie, duchowni, oraz wielu tak zwanych zwykłych ludzi, w tym członków wspólnot Drogi Neokatechumenalnej z Lublina. Po zakończonej projekcji jedna z obecnych osób zainicjowała śpiew „ Barki” ulubionej przez św. Jana Pawła II, podchwycony przez pozostałych widzów.
 

Droga Tamaro

Od razu po przyjeździe do Moskwy dałaś znać smsem, że jesteś. Umawialiśmy się na to spotkanie jeszcze w Lublinie, kiedy odwiedziłaś nas na początku stycznia. 12 marca byłaś u nas w domu w Moskwie, taka radosna, szczęśliwa, pełna nowych planów. Mówiłaś, że chcesz pracować nad nowym filmem z takim zagadkowym uśmiechem, że pomyślałam „ o już pewnie ma w głowie jakieś oryginalne projekty". Poza tym chciałaś napisać książkę o tym jak pracowałaś nad filmem „ Papież, który nie umarł" . Kibicowaliśmy Ci w tym, bo czuliśmy jak ciekawa byłaby to książka. Tyle faktów nam opowiedziałaś, tyle ciekawostek, o tylu cudownych interwencjach „ z Góry". Czuliśmy, że byłoby czymś dobrym aby inni też o tym usłyszeli. I miałaś tyle planów na najbliższe miesiące. 26 kwietnia mieliśmy się spotkać w Lublinie, gdzie przygotowywany był pokaz Twojego filmu o papieżu. Cieszyliśmy się, że zdążymy na tą projekcję i będziemy mogli się z Tobą zobaczyć, pokazać Lublin. A potem mięliśmy plany pokazać Twój film na Uniwersytecie Śląskim. 12 marca w południe rozmawiałam jeszcze z Tobą przez telefon, tak spokojnie, zwyczajnie. Nic nie zapowiadało tego co stało się kilka godzin później. Miałaś byś u nas w pierwszy dzień Świąt Wielkanocnych, byliśmy już umówieni. I ja ciągle mam wrażenie jakbyś miała się zaraz pojawić, zadzwonić, jakbyś była obok nas. Mówiłaś, że nic nie dzieje się przez przypadek, że każdy przypadek to wola Wszechmogącego. Tak wpisałaś się nam do książki, którą podarowałaś nam przy ostatnim spotkaniu. Czytałam te słowa po Twoim wyjściu, a teraz spoglądam na nie często i staram się zrozumieć Tę Wolę w odniesieniu do zaistniałych faktów. Wierzę, że teraz jesteś szczęśliwa, spokojna i stoisz przed obliczem Pana razem ze swoim umiłowanym papieżem świętym Janem Pawłem II. Na pewno macie sobie wiele do powiedzenia. Tylko nam pozostanie niedosyt, smutek i pustka z powodu Twojej nieobecności. Będziemy się starać pokazywać Twój film jak największemu gronu osób w Polsce, by spełniło się Twoje pragnienie, by jak najwięcej ludzi mogło poznać św. Jana Pawła II, bądź przypomnieć sobie o tym co mówił, czego nauczał. Tak wielu, tak szybko już o tym zapomniało. Film „ Papież, który nie umarł" jest jak testament, który nam zostawiłaś. Będziemy o tym pamiętać.