Aktualności

2 kwietnia 2005 roku świat pożegnał papieża Jana Pawła II, jednego z najwybitniejszych duchowych przywódców współczesności i zarazem jednego z najwybitniejszych Polaków w dziejach. Od tego dnia minęło już dwadzieścia lat, ale pamięć o nim niezmiennie pozostaje żywa, z upływem czasu odkrywane są coraz to nowe strony jego osobowości i dziedzictwa.

Jan Paweł II spędził w Watykanie ponad ćwierć wieku, nigdy jednak nie przestał być związany z Ojczyzną i z milionami rozsianych po całym świecie rodaków. Polonia zajmowała w jego sercu szczególne miejsce, dostrzegał jej rolę we wspólnocie narodowej, w Kościele Powszechnym, w światowej historii. Podczas licznych pielgrzymek zawsze znajdował czas, by spotkać się z Polakami, miał dla nich słowa otuchy, zachęcał do pielęgnowania wiary i tradycji. Pierwsze takie spotkanie miało miejsce w 1979 roku w Meksyku, ostatnie w 2002 roku w Bułgarii. Po raz ostatni przemówił do Polonii w Rzymie 4 listopada 2003 roku.

Jan Paweł II poświęcał dużą uwagę dialogowi z rosyjskim prawosławiem. Mówił o „Kościołach siostrzanych”, nazywał chrześcijaństwo wschodnie i zachodnie „dwoma płucami” jednego Kościoła. Mimo szczerego pragnienia i zaproszeń — przez Michaiła Gorbaczowa i następnie przez Borysa Jelcyna — pielgrzymka do Moskwy nie doszła niestety do skutku ze względu na pozycję Patriarchy Wszechrusi. Przedstawiciele rosyjskiej Polonii mieli jednak możliwość osobiście spotkać się z wielkim rodakiem, między innymi podczas jego wizyt na Litwie i Łotwie, w Kazachstanie, w czasie pielgrzymek do Polski, w Rzymie, w innych miejscach.

Jan Paweł II dwukrotnie udzielił audiencji prezydentowi Władimirowi Putinowi. W Rosji był i jest powszechnie znany i ceniony nie tylko wśród katolików. W 2011 roku w ścisłym centrum Moskwy, w atrium Państwowej Biblioteki Literatury w Językach Obcych, odsłonięto jego pomnik. Powstały też dwa filmy dokumentalne o jego życiu i posłudze.

Na koniec warto przytoczyć kilka fragmentów przemówień skierowanych do Polaków w kraju i zagranicą. Dzisiaj wciąż pozostają aktualne.

Polacy wiele przeszli i wiele przecierpieli, ale nie zagubili tej świadomości, nie zagubili świadomości tego, że są w świecie potrzebni i daj Boże, żeby byli zawsze potrzebni, coraz bardziej potrzebni.

— Nairobi, 7 maja 1980

Musicie jednak pamiętać o tym, aby budując tę nową rzeczywistość nie zatracić i nie zagubić tamtych wartości, które są waszym dziedzictwem przekazanym przez ojców czy praojców, tych wartości ludzkich, chrześcijańskich, których soki życiodajne płyną przy wspólnym pniu przynależności do kultury i tradycji polskiej.

— Santiago de Chile, 4 kwietnia 1987

Wierność korzeniom nie oznacza mechanicznego kopiowania wzorów z przeszłości. Wierność korzeniom jest zawsze twórcza, gotowa do pójścia w głąb, otwarta na nowe wezwania, wrażliwa na „znaki czasu”. Wyraża się ona także w trosce o rozwój rodzimej kultury, w której wątek chrześcijański był od samego początku. Wierność korzeniom oznacza nade wszystko umiejętność budowania ogromnej więzi między odwiecznymi wartościami, które tyle razy sprawdziły się w historii, a wyzwaniami świata współczesnego, między wiarą a kulturą, między Ewangelią a życiem.

— Kraków, 10 czerwca 1997

Pracujcie też dla dobra tej wspólnoty, którą wybraliście lub w której wypadło wam żyć. Bądźcie wdzięczni za każde dobro i umiejcie po chrześcijańsku przebaczać. Zachowujcie i pomnażajcie to dziedzictwo, które nosicie w sobie. Bądźcie mu wierni w tym, co dobre. To jest droga do ocalenia własnej godności i poszanowania godności innych.

— Wiedeń, 12 września 1983